اولین نسل باندینگ ها باندینگ های نسل ۴ می باشند که چسبندگی خوبی به عاج دندان ایجاد می کردند که جدا از اسید اچ دارای دو قسمت دیگر می باشند ایناولین بار توسط دکتر(Fusayama) در سال ۷۹ و دکتر(Nakabayashi) در سال ۸۲ به بازاردندانپزشکی معرفی شد. باندینگ‌های نسل ۴ تاریخچه‌ای بلند ازموفقیتهای بسیار زیاد با خود به دنبال دارند.
باندینگ نسل ۴، با H کردن دندان با اسید فسفریک ۳۷% یا اسیدهای همانند آن کار می‌کند. ترکیبات معدنی، هم در مینا و هم در عاج تحت تأثیر اسید ازبین و بعداز پاک نمودن سطوح H شده یک مینای H شده، Tobol های باز شده‌ی عاجی و فیبرهای پروتئینی می‌ماند. بعد بر روی عاج دمینرالیزه شده و توبول‌های اکسپوزشده، یک رزین آبدوست مثل HEMA (Hydroxyethyl metacrylate) یا یک پرایمر عاجی اعمال می‌شود. این رزین به توبول‌ها نفوذ کرده و باعث شکل گیریرزین تگ (Resin tag) می شود. همچنین این رزین با پخش شدن به درون عاج دمینرالیزه، یک لایه‌ی هیبرید (Hybrid layer) را شکل می‌دهد. این چسبندگیشیمیایی- مکانیکی خیلی قدرتمند می باشد. بعد از آن، لایه‌ی هیبرید با جزء نهایی باندینگ که یک رزین هیدروفوب و تا حدودی فیلردار می باشد قوی می‌گردد. اینباعث شکل‌گیری یک مجموعه‌ی کلی ضخیم‌تر و غیر محلول‌تر می‌شود.
سیستم باندینگ نسل ۵ در یک تیوب تولید می شود که حاوی پرایمر و باندینگ به شکل توأمان می‌باشد. بعضی از مزیت های ترکیب بودن پرایمر و باندینگ در یکتیوب را قبول ندارند. این سیستم با چند مشکل مثل: تاریخ انقضاء نزدیک و نیز بیرون ریختن (Transudation) رو به رو می باشد.
از جمله مشکلات مربوط به باندینگ‌های توتال H حساسیت و سختی در نوع کارکردن با آن‌ها می‌باشد. همچنین امکان دارد عاج به راحتی بیش از حد مورد H شدنقرار بگیرد، اچ کردن عاج بیشتر از ۱۵ ثانیه باعث می‌شود عمقی از عاج اچ شود که رزین نتواند به آن عمق برسد. این اتفاق باعث باقی ماندن لایه‌ای از عاجدمینرالیزه بدون رزین می‌شود و استحکام باند را ضعیف می‌نماید چرا که این لایه به مرور زمان تجزیه می شود. این احتمالاً ناشی از فعالیت آنزیم‌های MMP (Matrix metalloproteinase) می‌باشد.
از دیگر مشکلات توتال اچ‌ها، نا سازگاری به رطوبت است.زمانی که عاجی که اسید اچ رویش است دیگر مواد معدنی ندارد فیبرهای عاجی تضعیف شده با آب یارطوبت ساپورت می‌شوند. خشک کردن بیش از حد عاج بعد از شستن و حذف کردن اسید فسفریک می‌تواند باعث کلاپس فیبرهای کلاژنی بشود.سپس بازگشایی اینفیبرهای کلاپس شده سخت می شود. مواد اضافه ای هم برای احیای فیبرهای کلاپس شده مورد استفاده قرار می گیرند.
حالا باندینگ مرطوب (Wet bonding) وارد صحنه شد که خیلی هم موفق نبود.آب یا رطوبت اضافه خوب نیست چون رزین‌های هیدروفوبیک تنها با کمی آب کارمی‌کنند.مخصوصا اگر رطوبت تبخیر نشود به مرور زمان چسبندگی از بین می رود.
سیستم های توتال اچ بسیار بهتر هستند. دندانپزشکان از این سیستم‌ها بسیار راضی تر هستند. سختی توتال اچ می‌تواند برای دندانپزشکان کم تجربه‌تر،سخت تربوده.
